Αρχική Σελίδα > περι Οικουμενισμου

περι Οικουμενισμου

2015-07-10 23:42

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΜΑΣ!!!

https://www.youtube.com/watch?v=BA8fhmQtU-M

--------------------------------------------------------------------------------------

Ἡ σταδιακὴ ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ μεταβολὴ δηλαδὴ θεμελιωδῶν ἀρχῶν τῆς Πίστεως, ὅπως ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τὴν μοναδικὴ «κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας»,¹³ συντελεῖται ἀναλυτικότερα διὰ τῶν ἑξῆς:

Ι) Μὲ τὴν συνοδικὴ ἄρση τὸ 1965, ἐπὶ πατριάρχου Ἀθηναγόρα, τῶν ἀναθεμάτων κατὰ τῶν Παπικῶν, χωρὶς νὰ ἀρθοῦν οἱ αἰτίες ποὺ προκάλεσαν τὰ ἀναθέματα καί, φυσικὰ χωρὶς οἱ αἱρετικοὶ παπικοὶ νὰ ἔχουν ἐπιδείξει τὴν παραμικρὴ διάθεση μετανοίας γιὰ τὴν ἐπιστροφή τους ἀπὸ τὴν αἵρεση. Αὐτὴ ἡ ἄρση ἀντίκειται στὴν ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ δὴ στὸ Συνοδικὸ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν τὸ μέγεθος τοῦ ἀτοπήματος (ὅσοι ἀκόμα τὸ θεωροῦν ὡς μικρό), ἂς ἀναλογισθοῦν τί θὰ ἐσήμαινε γιὰ τὸν Μ. Ἀθανάσιο μιὰ παρόμοια ἄρση τῶν ἀναθεμάτων κατὰ τοῦ Ἀρείου καὶ τοῦ Ἀρειανισμοῦ. Γνωρίζουμε, ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία, ὅτι προτάθηκε στὸν Μ. Ἀθανάσιο κάτι παρόμοιο, ἀλλὰ ὁ Ἅγιος τὸ ἀπεδοκίμασε καὶ ἀρνήθηκε νὰ συμπράξει, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐξορισθεῖ!

ΙΙ) Μὲ τὴν Συμφωνία τοῦ Σαμπεζὺ (1991) καὶ τοῦ Μπάλαμαντ (1993)¹⁴, διὰ τῆς ὁποίας ἀποδεχόμαστε «κοινὸ βάπτισμα» μὲ τοὺς παπικούς, ὡσὰν νὰ ἔχουν καὶ οἱ αἱρέσεις ἔγκυρο Βάπτισμα καὶ νὰ παρέχουν καὶ αὐτὲς σωτηρία, ὅπως ἡ ΜΙΑ Ἐκκλησία. Στὸ κείμενο διαβάζουμε: «Ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁ Χριστός ἐνεπιστεύθη στὴν Ἐκκλησία Του –(δηλαδή), ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχὴ στὰ ἴδια μυστήρια…, ἀποστολικὴ διαδοχὴ τῶν Ἐπισκόπων– δὲν δύναται νὰ θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπὸ τὶς Ἐκκλησίες μας. Στὰ πλαίσια αὐτὰ εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμὸς ἀποκλείεται»¹⁵.

Ἐφαρμογὴ τῶν παραπάνω συνιστᾶ ἡ –κατόπιν ἐπισήμου Συνοδικῆς ἀποφάσεως τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας– «μυστηριακὴ διακοινωνία μὲ τοὺς Μονοφυσίτες καί, ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας, ἡ «μερικὴ ἀναγνώριση μυστηρίων τῶν Μονοφυσιτῶν»¹⁶ Αἰγύπτου, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναγνώριση στὴν Κων/πολη τῶν μυστηρίων τῶν Λουθηρανῶν τῆς Γερμανίας (2004).

Δὲν ἔχει δοθεῖ σημασία στὴν ἐκκλησιολογικὴ βαρύτητα ποὺ ἔχει αὐτὴ ἡ «ἕνωση», ἡ ὁποία ἔγινε παρὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς καὶ ἄλλων Συνόδων, γι’ αὐτὸ καὶ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες «κοινωνοῦν» μὲ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ἀντιοχείας, ἐξισώνοντας τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὴν αἵρεση, ὡς ἐὰν νὰ μὴ συνέβη τίποτα. Πρόσφατα μετέβη ἐκεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος, ἀλλὰ οὐδεμία νύξη ἔκανε γιὰ τὰ θέματα αὐτὰ τῆς Πίστεως.

Ὁ δὲ πατριάρχης Βαρθολομαῖος –ἀκολουθῶν τὴν συμφωνία στὸ Μπάλαμαντ, ἄρα νομιμοποιώντας την ἐμπράκτως– συμβουλεύει τοὺς πιστοὺς νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν αἵρεση δηλώνοντας (ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὸν Πάπα στὶς 29/6/1995): «Παρακινοῦμε (ἢ ἐξορκίζουμε) τοὺς πιστούς μας, Καθολικοὺς καὶ Ὀρθοδόξους, νὰ ἐνισχύσουν τὸ πνεῦμα τῆς ἀδελφότητας, τὸ ὁποῖο προέρχεται ἀπὸ τὸ ἕνα βάπτισμα». Καί· «Ὁ Διάλογος αὐτὸς ἀπεδείχθη γόνιμος καὶ κατέστη δυνατὸν νὰ προχωρήση κατὰ τρόπον οὐσιαστικὸν» καὶ πὼς «ἡ Μικτὴ Ἐπιτροπὴ ἠδυνήθη νὰ διακηρύξη ὅτι αἱ Ἐκκλησίαι μας ἀναγνωρίζονται ἀμοιβαίως ὡς ἀδελφαὶ Ἐκκλησίαι, ὑπεύθυνοι ἀπὸ κοινοῦ διὰ τὴν διατήρησιν τῆς μοναδικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ...»¹⁷.

Πάλι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος (σὲ Κοινὸν ᾿Ανακοινωθὲν) ἀποδέχεται: «Παρότι αἱ ᾿Εκκλησίαι ἡμῶν (Ὀρθόδοξη καὶ Προτεσταντικὴ) δὲν εὑρίσκονται εἰσέτι εἰς κοινωνίαν, θεωροῦμεν ἑκατέρωθεν τὰ μέλη ἡμῶν ὡς βεβαπτισμένα καὶἀπορρίπτομεν τὸν ἐπαναβαπτισμόν. Οἱ συμμετέχοντες εἰς τὸν διάλογον χαιρετίζουν τὰς προσπαθείας τῶν ᾿Εκκλησιῶν ἐν Γερμανίᾳ (Οἰκουμενικὸν Συμβούλιον τῶν Χριστιανικῶν ᾿Εκκλησιῶν) διὰ τὴν προσπάθειαν ἐπιτεύξεως συμφωνίας ὡς πρὸς τὴν ἑκατέρωθεν ἀναγνώρισιν τοῦ Βαπτίσματος»¹⁸.

Στὸ πνεῦμα αὐτό, οἱ Πρόεδροι διαφόρων Ἐκκλησιῶν (Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χριστόδουλος, Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος), προσφωνοῦν τὸν ἡγέτη τοῦ κράτους τοῦ Βατικανοῦ ὡς Ἁγιώτατο Πάπα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ὡς νὰ εἶναι ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας ὁ αἱρετικός Πάπας. Καὶ σὲ αὐτὴ τὴνde facto ἀναγνώρισή του ὡς ἰσότιμου ἐπισκόπου (μᾶλλον ὑπέρτερου τῶν Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων, διὰ τοῦτο καὶ κάποιοι «ὀρθόδοξοι» ἐπίσκοποι κατὰ καιροὺς φιλοῦν τὸ χέρι ἑνὸς αἱρετικοῦ, ὡς ἀνωτέρου τους ἐπισκόπου) οὐδεὶς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος ἀντέδρασε (ἢ πιθανὸν νὰ ἀντέδρασαν ἐλάχιστοι, χωρὶς βέβαια, ἡ ἀντίδρασή τους νὰ ἔχει συνέχεια). Ἔτσι, οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὄχι μόνο δὲν διαμαρτυρήθηκαν, ἀλλὰ ἀποδέχτηκαν τὴν Ἁγιότητα τοῦ Πάπα.

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, ὅμως, διδάσκει ὅτι εἶναι ἄξιος κολάσεως ὁ σιωπῶν, ὅταν οἱ θεῖοι νόμοι παραθεωροῦνται καὶ ὑβρίζονται: Ἐρωτᾶ: «τῶν θείων νόμων ὑβριζομένων, ὁ σιγήσας καὶ παριδών, οὐκ ἔστιν κολάσεως ἄξιος;»(P.G. 50. 547). Ὁ δὲ Ἰωσὴφ Βρυέννιος γράφει: «Πᾶς ὁ δυνάμενος λέγων τὴν ἀλήθειαν καὶ μὴ λέγων κατακριθήσεται ὑπὸτοῦ Θεοῦ. Καὶ ταῦτα ἔνθα πίστις ἐστὶ τὸ κινδυνευόμενον καὶ τῆς ὅλης Ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων ἡ κρηπίς. Τὸ γὰρἐφησυχάζειν ἐν τοῖς τοιούτοις ἀρνήσεως ἴδιον, τὸ δὲ λέγειν, ὁμολογίας εἰλικρινοῦς»¹⁹.

IΙΙ) Μὲ τὴν ἀποδοχὴ τῆς αἱρετικῆς «Βαπτισματικῆς θεολογίας»²⁰ γενικότερα, διὰ τῆς ὁποίας ἀποδεχόμεθα ὅτι ἔχουν ἔγκυρο Βάπτισμα πολλὲς αἱρετικὲς ὁμολογίες τῆς Δύσεως, καὶ ἄρα εἶναι καὶ αὐτὲς Ἐκκλησία, παρέχουν καὶ αὐτὲς σωτηρία. Ὁ Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας ἀπὸ χρόνια ἔχει προτείνει «νὰ ὁμιλοῦμε γιὰ τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τῇ βάσει ... τῆς βαπτιστικῆς ἑνότητας». Ὑποστήριξε ὅτι τὸ βάπτισμα εἶναι αὐτὸ ποὺ διαγράφει τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ εἶναι βαπτισμένοι. Κατὰ συνέπειαν «ἐκτὸς βαπτίσματος δὲν ὑπάρχει᾿Εκκλησία», ἐνῶ «ἐντὸς τοῦ βαπτίσματος, ἀκόμη καὶ ἂν ὑπάρχει μία διάσπαση, μία διαίρεση, ἕνα σχίσμα, ἀκόμη μπορεῖς νὰ μιλᾶς γιὰ Ἐκκλησία»!²¹ Καὶ ὁ Περγάμου Ἰωάννης, εἶναι ἀποδεκτὸς ὡς «ὀρθόδοξος» συλλειτουργὸς καὶ φύλακας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀπὸ τοὺς ἄλλους «ὀρθόδοξους» συνεπισκόπους του, οἱ ὁποῖοι μάλιστα ἀνέχτηκαν (χωρὶς νὰ ἔχει πρὸς τοῦτο οὐδεμία ἁρμοδιότητα) νὰ τοὺς ἐπιτιμᾶ καὶ καὶ νὰ τοὺς ζητᾶ τὸν λόγο, ἐπειδὴ δὲν ἀποκήρυξαν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»!²²

Καὶ ἡ αἵρεση τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας καὶ τῶν συμφωνηθέντων μὲ τοὺς αἱρετικούς, δυστυχῶς δὲν ἔχουν μείνει σὲ θεωρητικὸ ἐπίπεδο. Ἐφαρμόζονται τὴν στιγμὴ ποὺ οἱ «φύλακες» τῆς πίστεως ἐπίσκοποι μᾶς διαβεβαιώνουν ὅτι ἀγρυπνοῦν! Πόσοι ἄραγε ἐπίσκοποί μας γνωρίζουν τὸ ἑπόμενο γεγονός; Κι ἂν τὸ γνωρίζουν πῶς τὸ ἀντιμετώπισαν; Διαβάζουμε:

Τὸ «Ἐθνικὸ Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν Αὐστραλίας» (Ἰούλιος 2004), διεκήρυξε: Ὅλες οἱ παρακάτω “ἐκκλησίες” «συμφωνοῦμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος ποὺ ἐπιτελέσθηκε σὲ κάθε ἐκκλησία καὶ νὰπροωθήσουμε τὴν χρῆσι κοινῆς Βεβαιώσεως Βαπτίσεως»! Καὶ μεταξὺ τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων καὶ ὁμολογιῶν, συμπεριλαμβάνονται καὶ ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, χωρὶς νὰ διαμαρτυρηθεῖ τὸ ἔχον τὰ «πρωτεῖα» Πατριαρχεῖο καὶ ὁπροϊστάμενός του κ. Βαρθολομαῖος καί, βέβαια, τὸ ἀκολούθησε ἡ Ἐκκλησία μας. Γιὰ τὴν ἱστορία οἱ κοινότητες καὶ οἱἘκκλησίες ποὺ ὑπέγραψαν εἶναι: Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία Αὐστραλίας, Ἀντιοχειανὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἈρμενικὴἈποστολικὴ Ἐκκλησία, Ἑλληνορθόδοξος Ἀρχιεπισκοπὴ Αὐστραλίας, Ἑνωμένη Ἐκκλησία Αὐστραλίας, ΛουθηρανικὴἘκκλησία Αὐστραλίας, Ὁμοσπονδία Κονγκρεσιοναλιστῶν Αὐστραλίας, Ρουμανικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία Αὐστραλίας» (Βλ. «A National Covenant»/Μία Ἐθνικὴ Διαθήκη).

ΙV) Τὰ ἴδια, ἐκθεμελιωτικὰ τῆς ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀποτελέσματα ἔχει καὶ ἡ συμμετοχή μας στὸ Π.Σ.Ε. κατόπιν Συνοδικῆς ἐγκρίσεως, διὰ τῆς ὁποίας ἀποδεχόμεθα τὴν διευρυμένη ἐκκλησιολογία τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Διὰ τῆς ἰσοτίμου ἐντάξεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὸ Π.Σ.Ε., ἀκυρώνονται πλῆθος εὐαγγελικῶν ἐντολῶν καὶ Ἱερῶν Κανόνων, ἀφοῦ δι’ αὐτῆς ἀρνούμεθα τὴν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅλη τὴν δισχιλιετῆ ὀρθόδοξη Παράδοση²³. Αὐτὴ ἡ προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτυπώνεται στὴν ἀπόφαση τῆς 9^ης Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. (Porto Alegre, ΦΕΒ 2006)· ἀπόφαση ποὺ ὑπέγραψαν ἢ ἀποδέχθηκαν ἀδιαμαρτύρητα οἱ ἐκπρόσωποί μας ἐπίσκοποι καὶ τὴν ὁποία, τὸ μὲν Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο διὰ τοῦ κ. Βαρθολομαίου ἀποδέχτηκε μὲ ἐνθουσιασμό, ἡ δὲ ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία τὴν ἔχει ἕως σήμερα ἀποδεχθεῖ σιωπηρῶς. Δηλαδή, μὲ ἕνα ἀκόμα τρόπο ἀποδεχόμεθα ὅτι οἱ αἱρέσεις εἶναι Ἐκκλησία²⁴, πρᾶγμα τερατῶδες (κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς καὶ ὅλους τοὺς προηγουμένους Ἁγίους), ἀφοῦ ἔτσι καθιστοῦμε τὴν Μία Ἐκκλησία ἕνα μικρὸ καὶ ἀσήμαντο κομματάκι μεταξὺ τῶν τριακοσίων πενήντα περίπου (350) προτεσταντικῶν αἱρέσεων.

Στὸ Porto Alegre συγκεκριμένα, οἱ ἐκπρόσωποί μας διὰ τῶν Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου καὶ Καλαβρύτων κ. Ἀμβροσίου²⁵ δέχθηκαν: 1) Ὅτι τὴν Ἐκκλησία τὴν ἀποτελοῦν ὅλες μαζί, οἱ 350 αἱρετικὲς “ἐκκλησίες” τοῦ Π.Σ.Ε.», ἀνάμεσα στὶς ὁποῖες ἀριθμεῖται ὡς ἰσότιμος καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὡς ἐκ τούτου, ἀρνήθηκαν ἐμπράκτως τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως διὰ τοῦ ὁποίου ὁμολογοῦμε «πίστιν εἰς “Μίαν Ἐκκλησίαν”! 2) Δέχθηκαν, ὅτι ἤδη «εἴμαστε ἑνωμένοι» (ἀοράτως!) μ’ αὐτὸ τὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων, ἀλλὰ ἀποβλέπουμε στὴν ἐπίτευξη “πλήρους ὁρατῆς ἑνότητας”. 3) Ὅτι ἡ πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν τῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ Π.Σ.Ε., εἶναι “διαφορετικοὶτρόποι διατυπώσεως τῆς ἰδίας Πίστης καὶ ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνευματος”! 4) Ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ κοινὴ ὀρθὴ Πίστη, ἡ Παράδοση καὶ ἡ Ἀποστολικὴ διαδοχή, ἀλλὰ τὸ “βάπτισμα”!

V) Ἐπίσης, ἡ σταδιακὴ ἀλλοίωση τῆς φυσιογνωμίας τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, συντελεῖται:

α) Μὲ τὴν συμμετοχὴ καὶ παραμονή μας στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους παρὰ τὴν ἀπαγόρευση τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ πάντων τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ συζητήσεις καὶ Διαλόγους μὲ αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὄχι μόνο κακοπροαίρετοι, ἀλλ’ ἐμφανῶς δόλιοι καὶ ἀμετανόητοι. Ἡ παρασπονδία τῶν παπικῶν φάνηκε πρόσφατα μὲ τὴν δήλωση τοῦ πάπα Βενέδικτου (παρὰ τὶς ἐξαγγελίες γιὰ διάλογο «ἐπὶ ἴσοις ὅροις») ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι«ἐλλειμματική»! Ἡ ἀποδοχὴ αὐτῆς τῆς θέσεως ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο (παρὰ τὴν ἀρχικὴ χλιαρὰ ἀντίδραση ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) σημαίνει ὅτι, ἐνῶ ἐμεῖς χάριν τοῦ Διαλόγου δεχθήκαμε ὅτι εἴμαστε ἰσότιμη Ἐκκλησία μὲ τοὺς παπικούς, αὐτοί, μᾶς ὑποβαθμίζουν ἔτι περισσότερο καὶ τοποθετοῦν τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σὲ κατώτερο βάθρο, πιὸ κάτω ἀκόμα καὶ ἀπὸ τὴν αἵρεσή τους!²⁶.

Ὅταν οἱ Διάλογοι χρονίζουν καὶ διεξάγονται μὲ τέτοιες προϋποθέσεις καὶ ὑποχωρήσεις, ἀμβλύνεται τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο λαοῦ καὶ ἐπισκόπων καί, ἡ παράξενη ἐμμονὴ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν μας νὰ παραμένουν σὲ αὐτούς, ἀποδεικνύει τὴν ἀνυπακοή τους στὴν διαχρονικὴ Ἐκκλησία καὶ τὸ βαθμὸ συμβιβασμοῦ τους μὲ τὴν αἵρεση: Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δίδασκε, πὼς οἱ Διάλογοι μὲ τοὺς ἑτερόδοξους ἀπαγορεύονται ἀπὸ τὴν ἀποστολικὴ ἐντολὴ«αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσία …παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος» (Τίτ. γ΄ 10-11). Γι’ αὐτό καί ὁ ἅγιος ἀρνήθηκε νὰ κάνει διάλογο μὲ τοὺς εἰκονομάχους ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος.

Μόνο ὅταν ὁ λόγος μας εἶναι ὁμολογιακὸς καὶ ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ τοὺς νουθετήσει, ἔχουμε ἄδεια ἀπὸ τοὺς Πατέρες, καὶ τὸν ἴδιο τὸν Κύριο²⁷, νὰ διαλεγόμεθα γιὰ θέματα Πίστεως. Κατὰ τὸν Ἅγιο: «Πρῶτον μὲν τὸ τοὺς ἐναντιουμένους ἡμῖν χρονίως τε καὶ συνοδικῶς πεπαγιῶσθαι ταῖς οἰκείαις δόξαις, ἡμᾶς δὲ ἀποστολικῶς τε καὶ πατρικῶς κεκωλῦσθαι συνᾶραι μετὰ τῶν οὕτω κεκρατημένων τὸν περὶ πίστεως λόγον»²⁸. Καί· «πρός τε τὸ συνᾶραι λόγονἀντιρρητικὸν μετὰ τῶν ἑτεροδόξων, ἐναντιούμενον τῇ ἀποστολικῇ παραγγελίᾳ, οὐ καθῆκον, εἰ μή τι πρὸς νουθεσίανμόνον. καὶ διὰ τοῦτο οἱ ἀνάξιοι δοῦλοι τοῦ εὐσεβοῦς ὑμῶν κράτους καὶ γρύξαι μόνον οὐ κατατολμῶμεν»²⁹.

β) Γιὰ νὰ καταλάβει κανεὶς τὸ μέγεθος τῆς ἐξαπάτησης τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἀπὸ τοὺς πατριάρχες καὶ ἐπισκόπους, σημειώνουμε ὅτι, παρὰ τὴν ὡς ἄνω ἀπαγόρευση συμμετοχῆς μας στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, οἱ «ὀρθόδοξοι» ἐκπρόσωποί μας, ὄχι μόνο ἐξακολουθοῦν νὰ διεξάγουν τοὺς διαλόγους, ἀλλὰ ἀνέχονται νὰ συμμετέχουν σ’ αὐτοὺς οἱ Οὐνίτες, παρὰ τὴν ρητὴ ἀπόφαση τῆς Πανορθοδόξου Διασκέψεως τῆς Ρόδου (1963), ὅτι προϋπόθεση ἐνάρξεως τοῦ Διαλόγου ἦταν ἡ κατάργηση τῆς Οὐνίας. Ἡ Οὐνία, λοιπόν, ὄχι μόνο δὲν καταργήθηκε, ἀλλὰ ἀναβαθμίστηκε καὶσυμμετέχει μὲ ἰσότιμο(!) ἐκπρόσωπό της στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους!

Δηλαδή, τὴν Οὐνία, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ δόλιο ὄχημα τοῦ Βατικανοῦ γιὰ τὸν ἐξουνιτισμὸ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, τὴν τοποθετήσαμε μὲ τιμὲς ὡς συνδαιτημόνα μας καὶ ρυθμιστὴ τῶν ὑποθέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως!!! Ταιριάζει ἐδῶ γιὰ τοὺς ἐπισκόπους μας –καὶ ὅλους ἐμᾶς ποὺ τοὺς ἀνεχόμαστε– τὸ ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Παύλου πρὸς τοὺς Γαλάτας:«Τίς ὑμᾶς ἐβάσκανε τῇ ἀληθείᾳ μὴ πείθεσθαι» καὶ μὴ ἀκολουθεῖτε; (Γαλ. 3,1).

γ) Μὲ τὴν ἄρνηση ἐφαρμογῆς τῆς Κυριακῆς Ἐντολῆς τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων (καὶ τῶν αἱρετικῶν), ἀφοῦ συνυπογράψαμε «συμφωνία» μὲ τοὺς ἑτερόδοξους διὰ τῆς «Οἰκουμενικῆς Χάρτας» (τὸ 2001) ἡ ὁποία λέγει τὰ ἑξῆς: «ὑποσχόμεθα νὰ μὴ προτρέπωμεν ἀνθρώπους νὰ ἀλλάσσουν τὴν Ἐκκλησίαν αὐτῶν»!³⁰ Ἔτσι, ὅμως, δυσκολεύουμε καὶ ἀποτρέπουμε νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθοδοξία, ὅσους ἑτερόδοξους καλλιεργοῦν κάποια τέτοια σκέψη ἢ ἐπιθυμία γιὰ νὰ σωθοῦν. Ἐπίσης, τὴν καταπάτηση καὶ ἄλλων Ἐντολῶν. Π.χ., παρὰ τὴν ἐκπεφρασμένη ἁγιογραφικὰ Ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ ἀποφεύγουμε τοὺς «ἀτάκτως περιπατοῦντας», (ὡς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τὸν αἱμομίκτη τῆς Κορίνθου) καὶ νὰ ἀποδοκιμάζουμε τοὺς συνειδητοὺς καὶ τοὺς καυχώμενους γιὰ τὴν διαστροφή τους σοδομίτες,³¹ οἱ Ἐπίσκοποί μας συναγελάζονται στὰ συνέδρια μετὰ τοιούτων δεδηλωμένων προσώπων, καὶ ὄχι μόνο ἁπλῶν ὁμοφυλοφίλων ἑτεροδόξων, ἀλλὰ «ἀρχιερέων» καὶ δὴ «ἱερειῶν», οἱ ὁποῖες ἐπιβαρύνονται μὲ τὴν βαρυτάτη νόσο τοῦ λεσβιασμοῦ(!). Τὸ δὲ ἀκόμα χειρότερο ἡ ἴδια ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἐζήτησε ἀπὸ τὴν πολιτεία τὴν ἀθώωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας τῶν Μητροπολιτῶν. Ἕνας μάλιστα μητροπολίτης (ὁ Καλαβρύτων Ἀμβρόσιος) ὑπεραμυνόμενος τῶν Ἱ. Κανόνων, ἐξέφρασε τὴν ἔκπληξίν του, διότι παρὰ τοὺς Ἱ. Κανόνες ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἡ Ἱ. Σύνοδος ὑποστήριξαν μὲ ἐπίσημο Ἔγγραφο «πάντῃ ἀπαραδέκτους θέσεις», ἀθώωναν δηλαδὴ «τὴν ὁμοφυλοφιλία τῶν Μητροπολιτῶν». Καὶ παρακαλοῦσε «εὐσεβάστως… ἐπειδὴ τὸ ζήτημα τοῦτο προκάλεσε μείζονα σκανδαλισμὸ τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν…, ὅπως ἀνακληθῆ ἀμέσως τὸ συγκεκριμένον ἔγγραφον»!

δ) Μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὑποδοχὴ ποὺ ἐπιφυλάξαμε τὸ 2001 καὶ τὸ 2004 πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς «βαρεῖς καὶ λυμώδεις λύκους» –κατὰ τὴν Ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας–, δηλαδὴ τὸν Πάπα καὶ τοὺς Προτεστάντες «ἱεραπόστολους» καὶ ἄρα μὲ τὴν ἄρνηση νὰ ἀναθεματίσουμε τὶς αἱρέσεις, ὅπως ἐπιτάσσουν οἱ Ἱ. Κανόνες.

ε) Μὲ τὴν ἀκύρωση τοῦ ἑνὸς νομίμου γάμου καὶ τὴν ὑπογραφὴ διαζυγίων γιὰ ποικίλους λόγους πλὴν τῆς μοιχείας, ἐνέργεια ποὺ ἀντίκειται στὴν διδασκαλία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ μὲ τὴν καθιέρωση τῶν μικτῶν γάμων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀδιανόητοι στὴν ὀρθόδοξη Παράδοση.

στ) Μὲ τὴν κάλυψη, πρόσφατα, τῆς κακόδοξης θεωρίας τοῦ Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου (στὸ βάθος κρύβεται ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὁ Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας)³², ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι «Μία καὶ διηρημένη», θεωρία ποὺ καταγγέλθηκε ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ, τὸν καθηγητὴ κ. Τσελεγγίδη καὶ πλῆθος πιστῶν, ἀλλὰ παρὰ ταῦτα ἡ Ἱ. Σύνοδος ἀπεφάνθη (χωρὶς οὐδ’ ἐπὶ στιγμὴ ὁ ἴδιος νὰ ἀναιρέσει δημόσια τὶς βλασφημίες του) ὅτι «οὐδεμία ἐκκλησιολογικὴ παρεκτροπὴ ὑφίσταται στὸν Σεβ/το Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομο»!Δὲν ἀντιλαμβάνεται, ὅμως, ἡ Ἱ. Σύνοδος πὼς ἔτσι ἀποδέχεται συνοδικῶς τὴν αἵρεση; Οἱ ἀποτελοῦντες μέλη της, λόγιοι Μητροπολίτες, δὲν ἐνθυμοῦνται πῶς ἀντιμετώπιζε ἡ Ἐκκλησία διαχρονικῶς τοὺς αἱρετίζοντες ἐπισκόπους;

Ἔτσι, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἀφήνει τὸ ποίμνιο ἐκτεθειμένο στὶς αἱρετικὲς δοξασίες ἑνὸς «μισθωτοῦ ποιμένος» σύμφωνα μὲ τοὺς λόγους τοῦ ὀρθόδοξου τὴν ἐποχὴ ἐκείνη πάπα Ρώμης Κελεστίνου, ὁ ὁποῖος ἐπεσήμαινε ἀπὸ τότε, πὼς ὑπάρχουν καὶ κακοί-αἱρετικοὶ ποιμένες, οἱ ὁποῖοι ἀντὶ νὰ συναγάγουν τὰ πρόβατα στὴν μία ποίμνη τοῦ Χριστοῦ, ἀντὶ νὰ συμβάλλουν στὴν ἐνσωμάτωση καὶ τῶν ἐκτὸς τῆς ποίμνης προβάτων στὴν μία ποίμνη, ἀντίθετα διαλύουνκαὶ διασποῦν τὴν μία ποίμνη καὶ φυγαδεύουν τὰ πρόβατα: «Ποῦ ἐστιν ἡ ποιμενικὴ ἐπιμέλεια; (γράφει)· σύ, «οὐ γὰρ μόνον τροφὴν οὐ παρέχεις ἐν καιρῷ, ἀλλὰ καὶ δηλητηρίῳ ἀναιρεῖς οὓς ἐκεῖνος τῷ ἰδίῳ αἵματι καὶ τῷ ἰδίῳ θανάτῳ ἐκέρδανε. δηλητήριον γὰρ ὑπὸ τοῖς σοῖς χείλεσίν ἐστι ταῦτα ἅπερ καθορῶμεν… Ποῦ ἐστιν ἡ ποιμενικὴ ἐπιμέλεια; ποιμὴν ἀγαθὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν ἰδίων προβάτων, μισθωτὸς δέ ἐστιν, ὃς ταῦτα τοῖς λύκοις καταλιμπάνει καὶ παραδίδωσι. τί δὲ σύ, ὦ ποιμήν, ἐνταῦθα πράξεις, ὅτε τὴν δεσποτικὴν ἀγέλην ἀντὶ λύκων αὐτὸς διασπαράττεις; εἰς ποίους λοιπὸν φραγμοὺς ἡ δεσποτικὴ ἀγέλη καταφυγεῖν δύναται, εἰ ἐντὸς τῶν ἐκκλησιαστικῶν περιβόλων τιτρώσκεται; …καὶ τὴν φωνήν μου, φησίν, ἀκούσονται. διὰ τί; ἵνα γένηται μία ἀγέλη. πρὸς τὴν ἐκείνου φωνὴν μία ἀγέλη γίνεται, πρὸς δὲ τὴν σὴν ἢ βλάπτεται ἢ φυγαδεύεται. σκληρόν ἐστιν ἵνα ἐπὶ σοῦ ἁρμόσῃ τὰ ρήματα τοῦ μακαρίου Παύλου ἀπὸ τῶν Πράξεων τῶν ἀποστόλων· ἐγώ, φησίν, οἶδα ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἐμὴν ἀναχώρησιν λύκοι βαρεῖς καθ' ὑμῶν, μὴ φειδόμενοι τῆς ἀγέλης· ἀφ' ὑμῶν ἀναστήσονται ἄνθρωποι λαλοῦντες διεστραμμένα… τίς γὰρ φέρει διδάσκεσθαι ἐπίσκοπον ὅπως ὀφείλει εἶναι Χριστιανός; ἐπιμελῶς πρόσεχε εἰς οἵαν αἵρεσιν κέκλησαι· προκαλῇ, διαβάλλῃ, κατηγορῇ. τί τούτων ἱερεῖ πρέπει;»³³.

ζ) Πρόσφατα οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι, πέρα ἀπὸ τὶς θεομίσητες συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς,ἀποκαλύπτονται ἀκόμα περισσότερο, ἀποδεικνύοντας ὅτι οἱ αἱρετικὲς θέσεις ποὺ ἐκφέρουν, ἀποτελοῦν πεποίθησή τους καὶ συνειδητὴ ἐπιλογή, ἡ ὁποία ὑπηρετεῖ τὶς παπικὲς ἐπιδιώξεις, καὶ ἄρα ὁ ρόλος τους εἶναι προδοτικός. Δήλωσαν, δηλαδή, ἀνερυθριάστως κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Διαλόγου στὴ Βιέννη (Σεπτ. 2010) ὅτι θὰπροσαρμόσουν τὴν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὴν αἵρεση(!): «“προσαρμογὴ καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές” (an adaptation from both sides)». Ὁ Πατριάρχης Σερβίας ἐδήλωσε: «Ὁ οἰκουμενικὸς διάλογος δὲν ἐπιδιώκει τὴν ἑνοποίηση (unification) τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ τὴν ἑνότητα ἐν τῇ διαφορετικότητι»! Καὶ κανεὶς ἐπίσκοπος δὲν ἀντέδρασε, οὔτε τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, οὔτε τῶν ἄλλων κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν.

Ὅταν ὅμως, μιὰ αἵρεση ἤ μιὰ αἱρετικὴ πρακτικὴ ἐμφανίζεται σὲ μιὰ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία³⁴, τότε οἱ Ἐπίσκοποι τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν (ὅπως ἔγινε ἐμφανὲς μὲ ὅσες μέχρι τώρα Πατερικὲς φωνὲς παραθέσαμε), ἢ τὴνκαταγγέλλουν καὶ ἀπαιτοῦν τὴν διόρθωση τῶν ἡμαρτημένων, ὁπότε δὲν ἔχουν εὐθύνη, ἢ τὴν ἀποδέχονται εἴτε συμμετέχοντες, εἴτε σιωπῶντες. Ποιά ἀπὸ τὶς στάσεις αὐτὲς τήρησαν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι (καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος) γιὰ ὅλα τὰ παραπάνω;³⁵

VI) Τὸ μεταθετὸ εἶναι θεσμὸς ἀπολύτως ἀντικανονικός. Καὶ ὅμως, πραγματοποιεῖται ἄνευ λόγου, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἱκανοποιηθοῦν φιλοδοξίες καὶ νὰ «πληρωθοῦν» τὰ γραμμάτια «ἐξυπηρετήσεως» ἀδελφῶν Ἱεραρχῶν. Παράδειγμα πρόσφατο: ὁ Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος, μετετέθη στὴν Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, τὴ στιγμὴ μάλιστα ποὺ εἶχε ἀνακοινώσει στὸ ποίμνιό του, ὅτι δὲν θὰ τοὺς ἐγκαταλείψει. Οἱ Ἱεροὶ Κανόνες (π.χ. ὁ α΄ καὶ β΄ τῆς Σαρδικῆς, ποὺ ἀπέκτησαν καθολικὸ κῦρος καθὼς κατοχυρώθηκαν μὲ τὸ β΄ Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου) ἀπαγορεύουν ἐπὶ ποινῇ καθαιρέσεως τὸ μεταθετό!

VIΙ) Ἕνα ἄλλο σημαντικότατο θέμα, εἶναι ἡ ἄρνηση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νὰ πάρει ἐπίσημα θέση στὸ ἐρώτημα ποὺ ἐπανειλλημμένως ἐτέθη τὰ τελευταῖα χρόνια, ἂν εἶναι ὁ Παπισμὸς (καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς) αἵρεση. Καὶ ἔπρεπε νὰ πάρει θέση, διότι δὲν ὑπάρχει «ἑνότητα Πίστεως» στὸ θέμα, οὔτε μεταξὺ τῶν ἐπισκόπων, μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ἐνῶ δηλαδή, οἱ πλεῖστοι Μητροπολῖτες δηλώνουν ὅτι το filioque ἀποτελεῖ αἱρετικὴ προσθήκη τῶν Παπικῶν, κάποιοι ἄλλοι (μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος), διδάσκουν ἄλλο Εὐαγγέλιο (ἑτεροδιδασκαλία) θεωροῦντες τὸ ἀντι-Εὐαγγελικὸ Παπικὸ filioque ὡς θεολογούμενο, καὶ διδάσκοντες ἢ ἀνεχόμενοι τὴ θέση, ὅτι οὔτε οἱ Παπικοί, οὔτε οἱ Προτεστάντες εἶναι αἱρετικοί! Τοῦτο ἀποτελεῖ καὶ ἔνδειξη τῆς σιωπηρῆς ἐμπεδώσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στοὺς κόλπους τῆς Ἱεραρχίας.

Ἡ Σύνοδος τοῦ 1672 ἐν Ἱεροσολύμοις συμβουλεύει: «Ὅταν μὲν γὰρ περὶ πίστεως ἢ τῶν πιστευομένων τινῶν πραγμάτων λόγον ἀπαιτούμεθα, δεινὸν ἡγούμεθα τὸ ὑποστέλλεσθαι. Ἂν δὲ καὶ ἀσεβείας ἢ αἱρέσεως ἄλλης τινὸςἐγκαλούμεθα παρ’ ἑτεροδόξων ἀνδρῶν, καὶ πρὸς οὐδὲν ἄλλο χρήσιμο ἀποβλεπόντων, ἢ πρὸς τὸ συστῆναι τὴν ἑαυτῶν δόξαν ἐκ τοῦ διασύρειν τοὺς ἄλλους, τότε δὴ τὸν Ἠλιοῦ ζῆλον ἀναλαβόντες, θερμότερον διεγειρόμεθα πρὸςἀπάντησιν…»³⁶.

Ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν μας ὅλα αὐτά,σκέπτεται κανείς: Αὐτοὶ οἱ ποιμένες εἶναι οἱ φύλακες τῆς Πίστεως ποὺ πρέπει νὰ ἐμπιστευόμαστε; Καὶ ἐνθυμούμεθα τὸν λόγον τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ: «Ὅσον ἀποδιΐσταμαι ἀπὸ τούτων, προσεγγίζω τὸν Θεόν»!

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2011/03/blog-post_1468.html

------------------------------------------------------------------------

Ο Οικουμενισμός είναι θανάσιμος εχθρός της Ορθοδοξίας. Το ρεύμα του Οικουμενισμού προσπαθεί να επιτύχει μια εξωτερική συγκόλληση της Ορθοδοξίας με τον Παπισμό και τις Προτεσταντικές Ομολογίες.
Στην ψεύτικη αυτή ένωση, καλούμεθα ν’ απορρίψουμε την Πίστη μας και να παραδεχθούμε κατ’ αρχάς το «Πρωτείο» και το «αλάθητο» του Πάπα. Να παραδεχθούμε δηλαδή την «αίρεσιν των αιρέσεων», όπως είπε ο Σέρβος δογματολόγος π. Ιουστίνος Πόποβιτς.
Οι δύο όμως αυτές κακοδοξίες του παπισμού, το πρωτείο και το αλάθητο διαστρέφουν το Δόγμα της Εκκλησίας, αφού ο Πάπας κηρύσσεται σαν το μοναδικό στόμα του Αλαθήτου…
Μας καλούν ν’ αρνηθούμε μ’ αυτόν τον τρόπο τον γίγαντα της Ορθοδοξίας τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό και όλους τους υπερασπιστές της Ορθοδοξίας, τον Μέγαν Φώτιον, τον Άγ. Γρηγόριο Παλαμά, τον ισαπόστολο Αγ. Κοσμά τον Αιτωλό, τον θαυματουργό Αγ. Νεκτάριο, που αγωνίστηκαν εναντίον του παπισμού προασπίζοντες την Ορθοδοξία. Μας καλούν να καταπατήσουμε όλες τις αποφάσεις και τα δόγματα των Οικουμενικών Συνόδων.
Και μας καλεί σ’ αυτό το θανάσιμο ολίσθημα στις ημέρες μας δυστυχώς και ο Οικουμενικός Πατριάρχης με τους μοντέρνους θεολόγους του Φαναρίου! Οι «Ορθόδοξοι» Οικουμενιστές περιφρονούν τόσο πολύ τα δόγματα της Ορθοδόξου Πίστεως, ώστε ν’ ακούμε τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα να διακηρύττει, ότι η φοβερή αίρεση του «Φιλιόκβε», που διαστρέφει το Δόγμα της Αγίας Τριάδος, δεν αποτελεί εμπόδιο για την Ένωση, αλλά είναι απλό έθιμο! Και όμως την αίρεση αυτή την χαρακτήρισε «βλάσφημη και θεομάχο φωνή» ο Μέγας Φώτιος.
Η ένωση, στην οποία μας καλούν οι Οικουμενιστές με μειδιάματα, με φιλοφρονήσεις και συμπροσευχές, είναι αδύνατος, διότι αυτό για την Ορθοδοξία θα εσήμαινε προδοσία της Πίστεως.
Και όμως μας καλούν σ’ αυτό εν ονόματι της αγάπης. Επεστράτευσαν και την αγάπη. Το επιβάλλει η αγάπη, λέγουν. Κάνουν λόγο, δι’ ένα διάλογο αγάπης, στον οποίο παραμερίζεται πέρα ως πέρα η Ορθόδοξος Πίστη και το Δόγμα. Αγάπη ναι, αλλά και Αλήθεια. Πρώτα η Αλήθεια και έπειτα η αγάπη. Αγάπη χωρίς την Αλήθεια δεν στέκει. Έπειτα εκείνοι δεν μετανοούν. Θέλουν να μας προσηλυτίσουν και να μας απορροφήσουν σαν τον λύκο του Αισωπείου μύθου. Αξίζει να αναφερθεί για να καταλάβει ο αναγνώστης το είδος της αγάπης τους:
Ο λύκος, λέγει, είχε πια γεράσει και δεν μπορούσε να τρέξει για να πιάσει το αρνί και να το φάει. Γι’ αυτό άλλαξε τακτική και έλεγε στο αθώο αρνί:
– Γιατί, καλό μου αρνάκι, να ζούμε μακριά και χωρισμένοι; Πρέπει να ξεχάσουμε τα παλιά. Έλα εδώ να ζούμε πια αγαπημένοι, αδελφωμένοι και να γίνουμε ένα.
– Βεβαιότατα, του απάντησε εκείνο. Αν έλθω μαζί σου, ασφαλώς θα γίνουμε ένα, γιατί θα με φας. Θα είμαι στην κοιλιά σου και δεν θα είμαστε τότε δύο, αλλά ένα!

Πηγή: «Ο Οικουμενισμός χωρίς Μάσκα», Αρχιμ. Χαραλ. Δ. Βασιλοπούλου,

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ὁμολογία Ὁσίου Γέροντος Παϊσίου ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (1969 - επιστολή προς τον Χαρ.Βασιλόπουλο)

Φαντάζομαι ὅτι θά μέ καταλάβουν ὅλοι, ὅτι τά γραφόμενά μου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας βαθύς μου πόνος διά τήν γραμμήν καί κοσμικήν ἀγάπην, δυστυχῶς, τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα. Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή. Αὐτή ἡ ἀγάπη, πού ἀκούσθηκε ἀπό τήν Πόλι, βρῆκε ἀπήχησι σέ πολλά παιδιά του, πού τήν ζοῦν εἰς τάς πόλεις. Ἄλλωστε αὐτό εἶναι καί τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας: ἡ οἰκογένεια νά χάση τό ἱερό νόημά της ἀπό τέτοιου εἴδους ἀγάπες, πού ὡς σκοπόν ἔχουν τήν διάλυσιν καί ὄχι τήν ἕνωσιν.
Μέ μία τέτοια περίπου κοσμική ἀγάπη καί ὁ Πατριάρχης μας φθάνει στή...
Ρώμη. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά δείξη ἀγάπη πρῶτα σέ μας τά παιδιά του καί στή Μητέρα μας Ἐκκλησία, αὐτός, δυστυχῶς, ἔστειλε τήν ἀγάπη του πολύ μακριά. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀναπαύση μέν ὅλα τά κοσμικά παιδιά, πού ἀγαποῦν τόν κόσμον καί ἔχουν τήν κοσμικήν αὐτήν ἀγάπην, νά κατασκανδαλίση ὅμως ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ.

https://www.pentapostagma.gr/2014/06/%e1%bd%81%ce%bc%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1-%e1%bd%81%cf%83%ce%af%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%8a%cf%83%ce%af%ce%bf%cf%85-%e1%bc%94%ce%bd%ce%b1.html#.U46xr8uIrcs

------------------------------------------------------------------------

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΟΥΜΠΟΥΓΙΑΣ - 'Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ' ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ 15-1-1995

https://www.youtube.com/watch?v=O64yWaY-cGM

---------------------------------------------------------------

Κριτική του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την 10 Συνέλευση του ΠΣΕ στο Πουσάν της Κορέας (Οκτ - Νοε 2013)

Αἱ ἐκκλησιολογικαί πλάναι τοῦ κειμένου τοῦ Πουσάν

Τό ἐν λόγῳ ἐπίσημον κείμενον «Δήλωσις Ἑνότητος» (Unity Statement) τῆς 10ης Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. ἐπιτίθεται κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀποδεχόμενον (α) ὅτι καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μετά τῶν λοιπῶν «ἐκκλησιῶν» πρέπει νά μετανοήσῃ διά τήν διάσπασιν τῶν χριστιανῶν, (β) ὅτι ἡ Ἐκκλησία, οὖσα Σῶμα Χριστοῦ, δέν διέπεται παρά ταῦτα ἀναγκαίως ὑπό δογματικῆς ὁμοφωνίας, οὔτε καί ἐν αὐτῇ τῇ ἀποστολικῇ ἐποχῇ, (γ) ὅτι ὑφίσταται νῦν ἀόρατος ἐκκλησιαστική ἑνότης τοῦ χριστιανισμοῦ καί προσδοκᾶται ἡ ὁρατή ἑνότης τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας, (δ) ὅτι ἡ προσευχή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἵνα πάντες ὦσιν ἕν», δέν ἔχει ἐκπληρωθῇ, ἀλλ΄ ἀπόκειται εἰς ἡμᾶς τό καθῆκον τοῦτο, (ε) ὅτι ἡ Ἐκκλησία δύναται νά ἐμπλουτισθῇ καί ὠφεληθῇ ἐκ τῶν χαρισμάτων τῶν ἑτεροδόξων, (στ) ὅτι εἴμεθα ὑπόλογοι ἔναντι τοῦ Θεοῦ ἄν δέν ἐπιδιώκωμεν διαρκῶς τήν χριστιανικήν ἑνότητα πρός ὄφελος τῆς ἔξωθεν καλῆς μαρτυρίας, (ζ) τήν πονηράν ἀσάφειαν, ὅτι ὁ Θεός «πάντοτε μᾶς ἐκπλήσσει» καί ὅτι ἡ Ἐκκλησία προοδεύει εἰς τήν ἐπίγνωσιν τοῦ θείου θελήματος, (η) ὅτι πρέπει νά χρησιμοποιηθοῦν νέοι τρόποι προσεγγίσεως τῶν θεολογικῶν διαφωνιῶν καί (θ) ὅτι ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀλληλένδετος μετά τῆς ἑνότητος τῆς ἀνθρωπότητος καί τῆς κτίσεως.

Πέραν τούτων, τό κείμενον (ι) ἔχει καί σαφῆ μή χριστιανικόν οἰκολογικόν προσανατολισμόν, ὁμιλοῦν περί ἀναμονῆς ἐγκοσμίου ἀνακαινισμοῦ τῆς κτίσεως καί ἐπιγείου εὐημερίας αὐτῆς καί τῆς ἀνθρωπότητος καί περί τῆς πρός τοῦτο ἀνθρωπίνης εὐθύνης, ποιεῖται δέ λόγον (ια) καί περί συνεργασίας τῶν χριστιανῶν καί μεθ΄ ἑτεροθρήσκων ἤ ἀθρήσκων ὑπέρ τῆς ἐπιγείου ταύτης εὐημερίας! «Οὐδέν θαυμαστόν», λοιπόν, ὅτι τό κείμενον χρησιμοποιεῖ καί τόν πασίγνωστον ἀποκρυφιστικόν ὅρον «ὁλιστικός» ἐκ τοῦ μονισμοῦ, διά νά χαρακτηρίσῃ τήν ἀποστολήν τῆς Ἐκκλησίας (“holistic mission-evangelism”). Ὑπονοούμενα ἀφίνει τό κείμενον καί ὑπέρ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀποδοχῆς «περιθωριακῶν» τρόπων ζωῆς, ἄνευ διευκρινήσεων περί ἁμαρτίας καί μετανοίας, ἡ τελική στόχευσις τῶν ὁποίων δέον νά συνεκτιμηθῇ μετά τῆς γενικωτέρας θετικῆς στάσεως τῆς Συνελεύσεως τοῦ Πουσάν ἔναντι τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

https://www.impantokratoros.gr/AA8092E5.el.aspx

----------------------------------------------------------

ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ Η΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ Η ΣΥΓΚΛΗΘΗΣΟΜΕΝΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ 2016 ;

(αποσπασμα)

Ἀναγκαία ζητήματα διά τήν μέλλουσαν νά συνέλθη Οἰκουμενικήν Σύνοδον, νομίζομεν τά ἑξῆς:

1ον) Νά καθαιρεθοῦν ἤ νά παραιτηθοῦν τῆς Ἱερωσύνης οἱ Ἀρχιερεῖς καί λοιποί κληρικοί, ὅσοι ἔχουν ὑποπέσει εἰς θανάσιμα ἁμαρτήματα κρυφά ἤ φανερά κωλύοντα τῆς Ἱερωσύνης κατά τούς θείους καί Ἱερούς Κανόνας, ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν γνώμην τοῦ Μ. Βασιλείου καί τῶν λοιπῶν θείων Πατέρων, θέλει τούς Ἱερεῖς ἄμεμπτους, ἁγνούς καί καθαρούς, καί εἰς τό ἑξῆς νά χειροτονῶνται κληρικοί συμφώνως τοῖς ἱεροῖς κανόσι˙ οὐ μόνον ἐγγράμματοι, ἀλλά καί ἐνάρετοι, ἐγκρατεῖς, σώφρονες, ζηλωταί τῆς πίστεως καί τῶν πατρικῶν παραδόσεων.

2ον) Νά καθαιρεθοῦν ἤ καταδικασθοῦν εἰς ἀργίαν (ἐάν δέν διορθωθοῦν) οἱ Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς ὅσοι ἀδρανοῦν καί δέν κηρύττουν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί δέν διδάσκουν τό ἑαυτῶν ποίμνιον, ἀλλ' ἀφῆκαν αὐτό εἰς κατάβρωμα τῶν λύκων, τῶν διαφόρων αἱρετικῶν.

3ον) Νά καθαιρεθοῦν οἱ Ἀρχιερεῖς ἐκεῖνοι, oἱ ὁποῖοι καταλύουν τάς Τεσσαρακοστάς, τάς Τετάρτας καί Παρασκευάς ἐναντιούμενοι εἰς τόν ΞΘ' κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων κελεύοντα οὕτως˙ «Εἴ τις Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος ἤ Ἀναγνώστης ἤ Ψάλτης, τήν Ἁγίαν Τεσσαρακοστήν οὐ νηστεύει, ἤ Τετράδα ἤ Παρασκευήν, καθαιρείσθω. Ἐκτός εἰμή δι' ἀσθένειαν σωματικήν ἐμποδίζοιτο. Ἐάν δέ λαϊκός ἦ, ἀφοριζέσθω».

4ον) Νά καθαιρεθοῦν καί ἀφορισθοῦν οἱ καταφρονηταί τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί Ἱερῶν Παραδόσεων, συμφώνως τῆ ἀποφάσει τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἱερᾶς Συνόδου τῆς μετά τόν Κωνσταντΐνον τόν Πορφυρογέννητον, ὁριζούσης τάδε˙ «Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τούς Ἱερούς καί θείους Κανόνας τῶν Ἱερῶν Πατέρων ἡμῶν, οἵ καί τήν ἁγίαν ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι, καί ὅλην τήν χριστιανικήν πολιτείαν κοσμοῦντες, πρός θείαν ὁδηγοῦσιν εὐλάβειαν, ἀνάθεμα»[27]. Καί ἡ Ε' Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν τῆ Ἐπιστολῆ τοῦ Αὐτοκράτορος Ἰουστινιανοῦ[28] ὁρίζει τάδε˙ «Ὡρίσθη παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων χρῆναι καί μετά θάνατον ἀναθεματίζεσθαι τούς εἴτε εἰς πίστιν, εἴτε εἰς κανόνας ἁμαρτήσαντας»˙ ὅρα φοβερόν λόγον ἀγαπητέ, καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος εἰς τά πρακτικά της ὁρίζει˙ «Εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ, ἀνάθεμα».

5ον) Νά καθαιρεθοῦν καί ἀναθεματισθοῦν ὅσοι ποιοῦν καινοτομίας καί νεωτερισμούς εἰς τήν Ἐκκλησίαν τήν Ὀρθόδοξον, συμφῶνως τῷ ὁρισμῶ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου˙ «Ἅπαντα τά παρά τήν παράδοσιν καί διδασκαλίαν καί ὑποτύπωσιν τῶν ἀοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα καί πραχθέντα ἤ μετά ταῦτα πραχθησόμενα, ἀνάθεμα τρίς»[29].

6ον) Νά ἐπαναφέρουν τό ἐκκλησιαστικόν ἡμερολόγιον, καθώς μᾶς τό παρέδωκαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.

εδω ολόκληρο το αρθρο...

https://www.pentapostagma.gr/2014/03/%cf%80%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b1%ce%b9%cf%8e%cf%82-%cf%83%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%af%ce%bc-%ce%bf%cf%81%ce%b8%ce%bf%ce%b4%ce%bf%ce%be%ce%bf%cf%83-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9%ce%ba.html

Επιστόλη Αγιορείτη Μοναχού Δαμασκηνού προς την Ιερά Σύνοδο (απόσπασμα)

Ἱερομόναχος Δαμασκηνὸς
Ἱερὸν Κελλίον τοῦ Φιλαδέλφου Ἐν Ἁγίῳ ὄρει τῇ 15.8.2013

Ἡ ἐξίσωσις τῆς ἀληθείας μὲ τὴν πλάνην, τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεανθρώπου, μὲ τοὺς ψευδοθεοὺς τῶν θρησκειῶν, καὶ ἡ ἀπονομὴ τοῦ τίτλου τῆς ἁγιότητος, εἰς τὸν Βούδδα, τὸν Μωάμεθ, τὸν Δαλάϊ Λάμα καὶ τὸν Κομφούκιον ἀποτελεῖ ὕβριν κατὰ τῆς ἀληθείας, ἐμπαιγμὸν τῆς νεολαίας, ὑποκρισίαν ἐσχάτου εἴδους καὶ ἄρνησιν τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας.
Ἤδη μόνοι των, οὗτοι οἱ μωρανθέντες θεολόγοι, ἔχουν θέσει ἑαυτοὺς οὐσιαστικῶς ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπολείπεται ἡ Ἐκκλησία τυπικῶς νὰ ἐπικυρώσῃ, ἐφ΄ ὅσον μείνουν ἀμετανόητοι, τὴν ἀποκοπὴν ἀπὸ τὸ Σῶμα της, ὡς σεσηπότων μελῶν.

Ἂς φαντασθῶμεν τὸν Κύριον, ἐντελλόμενον τοῖς ἀποστόλοις ὅπως πορευθῶσιν εἰς τὰ ἔθνη καὶ διδάσκουν τὴν Ἀλήθειαν, ἀναμεμιγμένην μὲ τὰς πολυπολιτισμικὰς πλάνας, τὰς δαιμονικὰς λατρείας, τῆς Ρωμαϊκῆς Οἰκουμένης. Θὰ ὑπῆρχε σήμερον χριστιανικὴ Ἀλήθεια; Θὰ εἶχε στερεωθῇ ἡ Ἐκκλησία καὶ ὁ χριστιανισμός; Ἀσφαλῶς ὄχι.
Ἔτι ἂς φαντασθῶμεν τὸν Ἀπόστολον Παῦλον περιερχόμενον τὰς Ἀθήνας καὶ σεβόμενον τὰς πλάνας τοῦ Ἑλληνικοῦ δωδεκαθέου, «τὴν ἑλληνικὴν ἑτερότητα». Θὰ ἦσαν σήμερον αἱ Ἀθῆναι χριστιανικαὶ καὶ ἡ οἰκουμένη;
Προσέτι ἂς φαντασθῶμεν τοὺς ἁγίους μάρτυρας, προκαλουμένους νὰ σεβασθοῦν τοὺς ψευδοθεοὺς τοῦ Διοκλητιανοῦ, νὰ θυσιάζουν καὶ νὰ συμπροσεύχωνται μετ΄ αὐτῶν εἰς προσευχὰς τύπου Ἀσίζης, ἔνθα ὁ Πάπας μετ΄ ἀλλοθρήσκων, παρισταμένων καὶ ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων τοπικῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἔκαιε τῷ 1986 θυμίαμα εἰς τὸν Μέγα Ἀρχιτέκτονα τοῦ Σύμπαντος, ἔχων ἀπέναντι του ὅλην τὴν χορείαν τῶν ἀρχηγῶν τῶν ψευδοθρησκειῶν. Θὰ ὑπῆρχε σήμερον Χριστιανισμός;
Προσέτι ἂς φαντασθῶμεν τοὺς Ἁγίους Πατέρας νὰ σέβωνται τὴν «ἑτερότητα» τῶν αἱρέσεων κατὰ τὴν διεφθαρμένην Εὐρωπαϊκὴν ὁδηγίαν. Θὰ ὑπῆρχε σήμερον ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία; Ἀσφαλῶς ὄχι.

Διὰ τὴν ὀρθόδοξον, Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀληθὴς ἑνότης τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους καὶ ἡ Παγκοσμιοποίησις θὰ ἔλθῃ μόνον ἐν Χριστῷ, ἐν τῷ Εὐαγγελικῷ λόγῳ καὶ τῷ αἵματι τοῦ ἐσταυρωμένου Κυρίου της, τὸ ὁποῖον ἐξέχεεν ἐν Γολγοθᾷ ὑπὲρ τοῦ σύμπαντος κόσμου καὶ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς.
Ἡ σωτηρία ὅμως προϋποθέτει νὰ Τὸν ἀναγνωρίσῃ πᾶς ἄνθρωπος Θεὸν καὶ Σωτῆρα καὶ ἀφοῦ βαπτισθῇ νὰ τηρῇ τὰ προστάγματά Του.
Τὸ «ἵνα ὦσι ἕν, καθὼς ἡμεῖς ἓν ἐσμέν» τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὸν Διονύσιον τὸν Ἀρεοπαγίτην πραγματοποιεῖται μόνον ἐν τῇ Ἀληθείᾳ καὶ τῇ ἁγιότητι τοῦ βίου, οἵαν ἔχει ἡ ζωὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μόνον, ὅταν μιμηθῶμεν τὴν Ἁγ. Τριάδα ἐν τῇ ἁγιότητι καὶ τῇ ἀληθείᾳ ἔχομεν ἀληθῆ ἑνότητα. (πρβλ. PG 3, 777)
Δυστυχῶς ὅμως οἱ αἱρετικοὶ καὶ οἱ πλανεμένοι δὲν δεικνύουν σημεῖα μετανοίας, παρὰ τοὺς μακροχρονίους μετ΄ αὐτῶν Διαλόγους.
Τὸ πλήρωμα τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπόλλυται ἐν τῇ ζωῇ, μακρὰν τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ Ἐκκλησία καταναλίσκεται, εἰκῆ καὶ μάτην, πρὸς ἐπιστροφὴν τῶν αἱρετικῶν καὶ πεπλανημένων.

----------------------------

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΦΑΛΗΡΟΥ, ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΕΠΙ ΤΗι ΚΥΡΙΑΚΗι ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2014

Τέκνα μου αγαπητά και περιπόθητα,

Σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, εορτάζουμε όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί την ταυτότητά μας, το είναι μας, την οντολογία μας, που δεν είναι άλλη από την Ορθόδοξη πίστη. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο Άγιος Τριαδικός Θεός επεδαψίλευσε την Χάριν Του προς εμάς και μας χάρισε την μεγίστη ευλογία και τιμή, μας κατοχύρωσε με το μέγιστο εχέγγυο, προνόμιο και πλεονέκτημα να είμαστε Ορθόδοξοι, να πιστεύουμε Ορθόδοξα και να ανήκουμε στην μοναδική κιβωτό σωτηρίας, την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία! Γι'αυτό και χρεωστικώς οφείλουμε να προσφέρουμε νυχθημερόν αδιάλειπτες ευχαριστίες προς τον εν Τριάδι δοξαζόμενον Θεόν γι΄αυτή τη μεγίστη δωρεά Του προς εμάς τους αναξίους και αχρείους δούλους Του.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία, που είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, είναι η μοναδική, ανεπανάληπτη και ιστορική Εκκλησία, είναι καθαρή, αγνή και άμωμος, και προσεύχεται για την ενότητα του σύμπαντος κόσμου, θέλοντας να καταλήξει η σύμπασα κτίση και δημιουργία μέσα στην Αγία Τριάδα.

Βέβαια, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι κατά κύριο λόγο θρησκεία, αλλά αποκάλυψη. Ούτε είναι χριστιανική αίρεση. Θρησκεία είναι μία ανθρωποκεντρική προσπάθεια εξευμενίσεως του Θεού ή των οποιωνδήποτε θεών, για να νοιώθει ο εκάστοτε άνθρωπος ασφάλεια και ψυχολογική ειρήνη και για να ερμηνεύσει τελικά τον θάνατο. Θρησκεία, επίσης, είναι ανθρωποπαθώς η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης του προσβληθέντος εγωισμού του Θεού. Θρησκεία είναι το φαινόμενο της κινήσεως του ανθρώπου προς το Θείο. Ο άνθρωπος αναζητά τον Θεό. «Η Εκκλησία, όμως, δεν προτάσσει την κίνηση του ανθρώπου προς τον Θεό, αλλά την κίνηση του Θεού προς τον άνθρωπο. Δεν οικοδομείται με τη θρησκευτική αναζήτηση του ανθρώπου, αλλά με την αποκάλυψη του Θεού, που προσκαλεί τον άνθρωπο σε ανάλογη τοποθέτηση απέναντί του. Από την άποψη αυτή ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι αποκάλυψη και όχι θρησκεία.

Αλλά, ήδη, με την τοποθέτηση του ανθρώπου απέναντι στην αποκάλυψη του Θεού παρουσιάζεται και το φαινόμενο της θρησκείας. Το χαρακτηριστικό, όμως, στην περίπτωση αυτή είναι ότι η θρησκεία προβάλλει ως δευτερογενές φαινόμενο. Δεν είναι, πλέον, η κίνηση για την εύρεση του Θεού, αλλά η προσπάθεια για την βίωση της αποκαλύψεώς του»1. Άρα, η Ορθοδοξία κατά πρώτο λόγο, κατ' ακρίβειαν είναι αποκάλυψη, δεν είναι θρησκεία. Η Ορθοδοξία είναι η αποκάλυψη της μοναδικής, προσωποποιημένης, τελείας, σωτηριώδους και θεικής αληθείας εν τω θεανδρικώ προσώπω του ενανθρωπήσαντος Θεανθρώπου Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Αποκαλύπτεται ο Άγιος Τριαδικός Θεός μέσω της ενανθρωπήσεως του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Υιού και Λόγου του Θεού. Αποσαφηνίζοντας ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης την έννοια του όρου «θρησκεία» σημειώνει ότι το όνομα της θρησκείας έλαβε την αρχή του από τους Θράκες, οι οποίοι, επειδή είχαν βαθύτερο σέβας και περισσότερη δεισιδαιμονία στους δαίμονες και τα είδωλά τους, έδωσαν αφορμή και στους άλλους Έλληνες (ειδωλολάτρες) να ονομάζουν θρησκεία το σέβας προς τα είδωλα, καθώς μαρτυρεί ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στον λόγο του στα Φώτα, λέγοντας˙ «ου Θρακών όργια ταύτα, παρ'ων και το θρησκεύειν ως λόγος». Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ορίζει την θρησκεία ως εξής˙ «θρησκείαν οίδα και το δαιμόνων σέβας, η δ'ευσέβεια προσκύνησις Τριάδος». Από αυτά τα λόγια, συνεχίζει ο άγιος Νικόδημος, συμπεραίνουμε ότι δεν κυριολεκτούν όσοι μεταχειρίζονται το όνομα της θρησκείας για την αγιώτατη ευσέβεια και πίστη μας, επειδή αυτό δόθηκε από τους Έλληνες (ειδωλολάτρες) κατά κάποιο κυριώτερο τρόπο στους μιαρούς δαίμονες και δεν πρέπει να εισάγεται στην Εκκλησία του Χριστού. Συνιστά, τέλος, ο Όσιος και συμβουλεύει αντί του ονόματος της θρησκείας, να είναι σε χρήση το όνομα της πίστεως ή της ευσεβείας ή της Ορθοδοξίας ή της θεοσεβείας1.
Χριστιανική αίρεση είναι η μερική ή και η ολοσχερής αναίρεση και καθαίρεση της αληθείας και της αγάπης του αληθινού Τριαδικού Θεού.
Επομένως, η Ορθοδοξία δεν είναι οργάνωση, ούτε σωματείο, ούτε πολιτικό κόμμα, ούτε φιλοσοφία, αλλά είναι το Σώμα του ζώντος Χριστού, θεανθρώπινος οργανισμός.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ο λυτρωτής Χριστός, η Μητέρα του λυτρωτού Χριστού και οι φίλοι του λυτρωτού Χριστού. Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν έχει καμμία σχέση με θρησκείες και αιρέσεις. Είναι Βασιλεία των Ουρανών, Παράδεισος επίγειος και επουράνιος1. Σε τελική ανάλυση η Ορθοδοξία είναι Βασιλεία, γεγονός το οποίο ομολογούμε όλοι οι Ορθόδοξοι με την εναρκτήρια φράση της Θείας Λειτουργίας, δηλ. με το «Ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος»2.
Με βάση, λοιπόν, τα ανωτέρω δεν θα πρέπει να υποβιβάζεται η Ορθοδοξία στο επίπεδο της θρησκείας, διότι τότε σύρεται ακουσίως και ως μη ώφειλε στο ατελείωτο κουβάρι των διαθρησκειακών συναντήσεων και διασκέψεων. Εφόσον, η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, δεν θα πρέπει να έχει καμμία θέση ανάμεσα στο παναιρετικό συνονθύλευμα του διαθρησκειακού συμφυρμού.

Ο Οικουμενισμός είναι ένα παγκόσμιο κίνημα του Διεθνούς Σιωνισμού, το οποίο έχει ως μοναδικό σκοπό την πολιτική και θρησκευτική κατάκτηση της Οικουμένης! Ο θρησκευτικός Οικουμενισμός είναι κίνηση για την ένωση σε πρώτο στάδιο των αιρέσεων της Δύσεως με την Ορθοδοξία, χωρίς την κοινή Ορθόδοξη πίστη και με παραμένουσες τις μέγιστες δογματικές διαφορές, και σε δεύτερο στάδιο για την ένωση όλων των θρησκειών σ' ένα τερατώδες κατασκεύασμα, σε μία Πανθρησκεία. Τελικό, όμως, σκοπό έχει να εξαφανίσει, μέσα σ' αυτό το χωνευτήρι, τον Χριστιανισμό και ιδίως την Ορθοδοξία, που κατέχει την Αλήθεια. Σκοπεύει δε στην τελική φάση του σκοτεινού του σχεδίου να αντικαταστήσει την λατρεία του ενός Θεού, με την λατρεία του Σατανά! Η Πανθρησκεία εκφράζεται με τα τρία γράμματα «MRA» (Εμ Αρ Ει). Το «MRA» (Εμ Αρ Ει) είναι λέξη αρχαίας αιγυπτιακής προελεύσεως και άρχισε να χρησιμοποιείται τον 13ο π.Χ. αιώ., από της εποχής του Φαραώ Αμενχοτέπ, ο οποίος προσπάθησε να καταργήσει όλους τους αιγυπτίους ψευδοθεούς και τις μικροαιρέσεις και να τις συγχωνεύσει σε μία ενιαία θρησκεία με ένα Θεό3.

Η παναίρεση του διαθρησκειακού οικουμενισμού πρεσβεύει ότι όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο. Δεν είναι μόνον ο Χριστιανισμός η μόνη οδός σωτηρίας. Την σωτηρία μπορεί κανείς να την βρεί και στον Μουσουλμανισμό και στον Ιουδαισμό και στον Ινδουισμό και στον Βουδισμό ακόμη και στην ειδωλολατρεία. Όλες οι θρησκείες είναι διαφορετικοί οδοί σωτηρίας. Με τον τρόπο αυτόν επιδιώκεται η ψευδοένωση όλων των θρησκειών σε μία πανθρησκεία. Η γενική τάση είναι να φανεί ότι δεν υπάρχουν δογματικές διαφορές ανάμεσα στις θρησκείες, ότι οι θρησκείες ουσιαστικά είναι ίδιες.

Τις παραπάνω πλανεμένες πανθρησκειακές θέσεις ασπάζεται και το κίνημα της «Νέας Εποχής του Υδροχόου», δηλ. του Αντιχρίστου, που προωθεί την Πανθρησκεία, σύμφωνα με το οποίο δεν υπάρχει μία και μόνη αλήθεια. Λένε οι της «Νέας Εποχής» : «Πίστευε ο,τι θέλεις, αλλά να μην είναι μονόδρομος, μη νομίζεις δηλαδή ότι μόνον εσύ έχεις την αλήθεια και ότι μόνον η δική σου πίστη είναι σωστή. Όλες οι θρησκείες είναι δρόμοι εξ ίσου σωστοί, και οδηγούν στον ίδιο σκοπό, στο ίδιοι τέρμα. Οι θρησκείες είναι μορφές, ο Θεός είναι ουσία». Αυτό, όμως, είναι δογματικός πλουραλισμός. Οι νεοεποχίτες στην πραγματικότητα πιστεύουν και διακηρύσσουν ότι οι Χριστιανοί, εφ'όσον μονοπωλούμε την αλήθεια, είμαστε κατώτερα εξελιγμένα όντα. Κατά βάθος πιστεύουν ότι αυτοί βρίσκονται σε ανώτερο εξελικτικό επίπεδο, επειδή είναι οι άνθρωποι της «Νέας Εποχής», ενώ εμείς οι Χριστιανοί βρισκόμαστε σε κατώτερο επίπεδο. Άρα, δεν είμαστε ίσοι. Εμείς, οι Ορθόδοξοι, θεωρούμαστε «κολλημένοι στην παλαιά εποχή του Χριστού» με αποτέλεσμα να μας συκοφαντούν ως φανατικούς, μισαλλόδοξους, ρατσιστές και φονταμενταλιστές1.

Ενώ οι άγιοι ένδοξοι Απόστολοι και Μαθητές του Κυρίου και όλοι οι άγιοί μας κηρύττουν ότι ο Χριστός είναι η μόνη οδός σωτηρίας - «εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή»1 - ότι ο Χριστός είναι το μοναδικό Φως του κόσμου, όπως ψάλλουμε στη Θεία Λειτουργία «είδομεν το φως το αληθινόν, ελάβομεν πνεύμα επουράνιον», ότι ο Χριστός είναι η αποκλειστική αποκάλυψη της αληθείας, η ίδια η Αλήθεια, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ότι δεν υπάρχει μετά από τον Χριστό άλλη αλήθεια, τώρα στην σύγχρονη εποχή ποιά είναι η τάση, που κυριαρχεί; Τι λέει αυτή η νέα απάτη του διαβόλου; Αυτή η νέα απάτη του διαβόλου με τις διαθρησκειακές συναντήσεις χρησιμοποιεί το ίδιο ψεύδος, που χρησιμοποίησε ο διάβολος στους πρωτοπλάστους. Διέψευσε τότε όσα τους είπε ο Θεός και τους έδωσε τον δικό του λόγο, που δεν είναι λόγος σωτηρίας, αλλά πτώσεως και καταστροφής. Τότε ο διάβολος τους είπε : «Μην ακούτε τι σας λέει ο Θεός. Δεν λέει την αλήθεια ο Θεός. Δεν θα πάθετε τίποτε, αν φάτε από τον απαγορευμένο καρπό». Τώρα με τις διαθρησκειακές συναντήσεις μας λέει : «Μην ακούτε τι σας λέει το Ευαγγέλιο, ότι μόνον ο Χριστός είναι η μοναδική οδός σωτηρίας. Καί οι άλλες θρησκείες σώζουν, γιατί κι αυτές πιστεύουν στον ίδιο Θεό και διδάσκουν τις ίδιες ηθικές αρχές και αξίες».
Αν όλοι οι άγιοι ένδοξοι μάρτυρες είχαν την συμπεριφορά και τη νοοτροπία των σημερινών οικουμενιστών, σίγουρα θα ασπάζονταν και τις άλλες θρησκείες και θα ήταν ταυτόχρονα και χριστιανοί και ετερόθρησκοι, αφού και τα δύο θα ήταν διαφορετικοί, αλλά έννομοι και έγκυροι τρόποι προσεγγίσεως της σωτηρίας. Ο Χριστιανισμός, όμως, και η ετεροδοξία είναι πράγματα ασυμβίβαστα.

Με την οικουμενιστική αυτή νοοτροπία, οι άγιοι ένδοξοι μάρτυρες δεν θα ήταν μάρτυρες του Χριστού, δεν θα στεφανόνωνταν από τον Χριστό, ούτε θα τους εορτάζαμε, ούτε θα τους είχαμε παραδείγματα προς μίμηση. Όλοι οι άγιοι ένδοξοι μάρτυρες και νεομάρτυρες, έδωσαν το αίμα τους για την πίστη μας, για την αγία Ορθοδοξία. Όλη αυτή η νεοταξική, η νεοεποχήτικη νοοτροπία και δραστηριότης, η οποία επιδιώκει να παρουσιάσει πως δήθεν όλες οι θρησκείες, όλες οι αιρέσεις και όλες οι πίστεις είναι το ίδιο, αποτελεί προσβολή του Ευαγγελίου, αλλά και βλασφημία εναντίον των αγίων ενδόξων μαρτύρων. Αν όλες οι θρησκείες είναι το ίδιο, γιατί οι άγιοι μαρτύρησαν και έδωσαν το αίμα τους; Γιά την αγία Ορθοδοξία μας, για την αγία πίστη μας δεν μαρτύρησαν; Καί γιατί δεν απέφυγαν να λατρεύσουν μία οποιαδήποτε θρησκεία;

Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό ότι ο διαθρησκειακός οικουμενισμός προσβάλλει το θεμελιώδες δόγμα της μοναδικής στον κόσμο αποκαλύψεως και σωτηρίας των ανθρώπων διά Ιησού Χριστού σε σχέση με τις θρησκείες του κόσμου1, με αποτέλεσμα αυτός να αποτελεί αναβίωση του αρειανισμού. Ουσιαστικά, ο διαθρησκειακός οικουμενισμός είναι ένας νεοαρειανισμός.

Η άποψη, επομένως, ότι όλες οι θρησκείες έχουν τον ίδιο Θεό και είναι ίδιες, είναι όχι μόνο εσφαλμένη, αλλά επικίνδυνη, τρομακτική, προδοτική, παγίδα θανάτου. Δεν έχουν οι θρησκείες τον ίδιο Θεό. Ή μάλλον όλες οι θρησκείες έχουν ψεύτικους θεούς, αφού δεν πιστεύουν στον μόνο αληθινό Θεό, στον αποκαλυφθέντα Τριαδικό Θεό στην Αγία Τριάδα, στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιον Πνεύμα. Οι κάποιες γενικές θρησκειολογικές αρχές δεν εξουδετερώνουν τις τεράστιες θεολογικές και δογματικές διαφορές. Ποιά θρησκεία κατέχει τη θεολογία του Συμβόλου της Πίστεως; Ποιά θρησκεία διδάσκει Τριαδολογία, Χριστολογία, Πνευματολογία, Εκκλησιολογία, Ιερά Μυστήρια, Ανάσταση νεκρών και Ανάληψη; Ποιά θρησκεία έχει Ιδρυτή και Θεμελιωτή τον αναμάρτητο Θεάνθρωπο Λυτρωτή και Σωτήρα του κόσμου, Σταυρωθέντα και Αναστάντα και πάλιν ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς; Ποιά θρησκεία έχει την ασύγκριτη, τη μοναδική και ανεπανάληπτη ηθική διδασκαλία του Ορθοδόξου Χριστιανισμού και τη λειτουργική Παράδοση;

Ο διαθρησκειακός οικουμενισμός πρεσβεύει, επίσης, ότι όλες οι θρησκείες διδάσκουν την δικαιοσύνη και την ειρήνη. Αυτό, όμως, δεν ισχύει. Διότι, το Ισλάμ, διδάσκει την βία, τον ιερό πόλεμο εναντίον των απίστων μη μουσουλμάνων, το τζιχάντ για την επικράτησή του και η Ιουδαική θρησκεία έχει ως δόγμα το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Μόνο η Ορθόδοξος Εκκλησία διδάσκει την αγάπη, την συμφιλίωση, την συγχώρηση, την δικαιοσύνη, την ειρήνη, την ταπείνωση. Αυτά την κάνουν να ξεχωρίζει όχι μόνο από τις δύο προηγούμενες θρησκείες, αλλά και από την αίρεση του Παπισμού. Ο τελευταίος συνεκρότησε Ιερές Εξετάσεις, έκαψε βιβλία, συμμετείχε σε βασανιστήρια, ταλαιπώρησε πληθυσμούς, πρωταγωνίστησε σε πολέμους και προέβη σε γενοκτονίες στην Κροατία και τη Σερβία. Μόνο η Ορθόδοξος Χριστιανική Εκκλησία δεν χρησιμοποίησε τέτοιες μεθοδεύσεις.

Η συμμετοχή στις διαθρησκειακές προκαλούν τον πιστό Ορθόδοξο λαό, γιατί τον παρουσιάζουν ως ένοχο και την χριστιανική διδασκαλία ως συνένοχο στις εγκληματικές πράξεις, οι οποίες γίνονται είτε στο όνομα του Ισλάμ είτε κατόπιν εντολής κέντρων, τα οποία έχουν καταστήσει και τον λαό του Ισραήλ θύματά τους. Γιατί να διαλέγεται η Ορθοδοξία μαζί τους και να εκδίδει κοινές ανακοινώσεις περί ψευδοειρήνης ή να συμμετέχει σε εκδηλώσεις για τις προοπτικές του Ισλάμ, όταν αυτό πρωταγωνιστεί σε εκνόμους ενέργειες και μεθοδεύει την άλωση των χριστιανικών κρατών;

Ο διαθρησκειακός οικουμενισμός προβάλλει, παραλλήλως, την θεωρία περί ειρηνικής συνυπάρξεως των θρησκειών. Η θεωρία, όμως, αυτή είναι εσφαλμένη. Ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών σημαίνει παύση του κηρύγματος του Ευαγγελίου και κατάργηση του Χριστιανισμού ως της μόνης αληθινής Εκκλησίας. Ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών σημαίνει συνεργασία της Ορθοδόξου Χριστιανικής Εκκλησίας προς αποφυγή ιδεολογικών συγκρούσεων. Ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών σημαίνει αρμονική συνύπαρξη της αληθείας με την πλάνη, την απάτη και το ψεύδος˙ του φωτός με το σκότος, τον ζόφο με το έρεβος˙ του Χριστού, που είναι το Φως το αληθινό, με τον Διάβολο, που είναι του σκότους ο προστάτης. Τέτοια, όμως, συνύπαρξη δεν είναι νοητή, αλλά εωσφορική εισήγηση.

Ο Χριστός έδωσε εντολή να κηρυχθεί στον κόσμο η Εκκλησία Του ως η μόνη αληθινή και τέλεια Εκκλησία. Επίσης, είπε : «Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην˙ ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν»1. Μ'αυτόν τον λόγο ο Χριστός δεν τάσσεται, βέβαια, εναντίον της ειρήνης και υπέρ του πολέμου, αλλά εννοεί ότι η Εκκλησία Του θα διχάσει τους ανθρώπους, αφού άλλοι θα πιστεύσουν και άλλοι δεν θα πιστεύσουν και οι άπιστοι θα πολεμούν τους πιστούς. Το κήρυγμα του Ευαγγελίου αναγκαίως επιφέρει σύγκρουση μεταξύ των θρησκειών, της αποκαλύψεως του Θεού από τη μια και των ψευδών από την άλλη. Ο Απόστολος Παύλος λέγει: «Ει δυνατόν το εξ υμών μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες»1. Γιατί λέει «ει δυνατόν»; Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις, κατά τις οποίες είναι αδύνατο το ειρηνεύειν. Τέτοια είναι η περίπτωση της κηρύξεως του Ευαγγελίου και της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει αυτό, που είπε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ότι είναι προτιμότερος από την ειρήνη ο πόλεμος. Γιατί, μια τέτοια ειρήνη χωρίζει από τον Θεό. Αυτό, που πρέπει να προβληθεί και να προταχθεί πρωτίστως στην εποχή μας, δεν είναι η επικράτηση της κοσμικής ειρήνης, αλλά η μετάνοια και η παγκόσμια επιστροφή των αιρετικών και των ετεροδόξων στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πράγμα που θα έχει ως απόρροια την επικράτηση της ένθεης, της πνευματικής και της όντως ειρήνης, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Χριστό.

Επιπροσθέτως, ο διαθρησκειακός οικουμενισμός υποστηρίζει την άποψη ότι το Ισλάμ και ο Ιουδαισμός είναι μονοθειστικές και αποκαλυπτικές θρησκείες. Καί αυτή η θέση είναι λανθασμένη, διότι ούτε πιστεύουν στον μόνο αληθινό Τριαδικό Θεό, ούτε δέχθηκαν ποτέ κάποια αποκάλυψη απ'Αυτόν. Αντιθέτως, δέχονται αποκάλυψη από κάπου αλλού, τον διάβολο όπως αποδεικνύεται από το Κοράνιο που υβρίζει τον ενσαρκωθέντα Θεόν Λόγον ως κτίσμα επαναλαμβάνοντας την αίρεσι του Αρείου και από το Ταλμούδ και την Καμπαλά που καθυβρίζουν τον Σωτήρα Χριστό και εξυμνούν τον Σατανά.

Τέλος, ο διαθρησκειακός οικουμενισμός επιδιώκει την λεγομένη κάθαρση των λειτουργικών μας κειμένων, δηλ. την απάλειψη κάθε δήθεν προσβλητικής αναφοράς στις άλλες θρησκείες (σχ. βλ. εγκώμια επιταφίου Μεγάλης Παρασκευής, αναθέματα, θεωρίες περί αποκαταστάσεως του ονόματος του Ιούδα και του Εβραικού λαού). Όμως, η οποιαδήποτε αφαίρεση στοιχείων από την θεόπνευστη Αγία Γραφή και τα ιερά λειτουργικά κείμενα, εν ονόματι της διαθρησκειακής συγκλίσεως, είναι απαράδεκτος και συνιστά αίρεση.

Η υιοθέτηση των θέσεων του διαθρησκειακού οικουμενισμού άρχισε να καλλιεργείται και να διδάσκεται από τη Β' Βατικάνειο ψευδοσύνοδο της αιρετικής θρησκευτικής παρασυναγωγής του Παπισμού (1962-1965)1, να προωθείται δε και να εφαρμόζεται από τον πάπα Ιωάννη Παύλο Β', ο οποίος τόλμησε στην Α' εν Ασίζη πανθρησκειακή σύνοδο (1986), να συγκαλέσει την πρώτη πανθρησκειακή συνάντηση, όπου συμπροσευχήθηκαν στον ίδιο ψεύτικο Θεό όλοι οι εκεί συμπαραστάντες ετερόθρησκοι και ετερόδοξοι. Το Βατικανό και τον πάπα ακολούθησεν στη συνέχεια το Παγκόσμιο Συμβούλιο των λεγομένων «Εκκλησιών»2. Δυστυχώς, αυτές τις απαράδεκτες θεωρίες τις υποψυθυρίζουν, ακόμη και οικουμενιστές ορθόδοξοι3, οι οποίοι όλως αντικανονικώς συμπροσεύχονται με τον συρφετό της ετεροθρησκείας και ετεροδοξίας, εφαρμόζοντες τις σιωνιστικές, μασονικές και παπικές αποφάσεις.

Αλήθεια, πως μπορούν να συμμετέχουν σε διαθρησκειακές συναντήσεις τύπου Ασίζης (2002, 2013) και σε ποιόν θεό συμπροσεύχονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές με εκπροσώπους του Ιουδαισμού και του Ισλαμισμού, όταν αμφότεροι δεν πιστεύουν στην Αγία Τριάδα, στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιον Πνεύμα; Διότι, ο μεν κλήρος και ο λαός του Ιουδαισμού, ο οποίος σταύρωσε τον Χριστό και από τον οποίο αφαιρέθηκε η Χάρις και η ευλογία του Θεού, διά του φρικώδους διεθνούς Σιωνισμού1, μετήλλαξε τον θεισμό της Παλαιάς Διαθήκης και των Προφητών σε αίσχιστο Εωσφορισμό με την διαμονική Καμπαλά και το χυδαίο Ταλμούδ, έργα των διαμονιώντων Ραββίνων του εκπεσόντος Ιουδαισμού και της ιδεοληψίας τους περί της παγκοσμίου κυριαρχίας και διακυβερνήσης διά του αναμενομένου εισέτι ψευδομεσσία. Η δε λαοπλάνος θρησκεία του Ισλαμισμού, πρόδρομος του Αντιχρίστου, κατά τον όσιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό2, που πλανά τον λαό με τον ψευδοθεό Αλλάχ, τον ψευδοπροφήτη του Μωάμεθ και το ψευδοβιβλίο του το Κοράνιο, που διδάσκει το τζιχάντ, δηλ. τον ιερό πόλεμο κατά των απίστων μη μουσουλμάνων, στην ουσία είναι κρυπτοιουδαική αίρεση3, που αρνείται την θεότητα του Χριστού, τον Σταυρικό Του θάνατο, τον Τίμιο Σταυρό και την Ανάστασή Του και ιστορική επιβίωση της αιρέσεως του Αρειανισμού.

Είναι τραγική η διαπίστωση ότι ο διαθρησκειακός οικουμενισμός στις ημέρες μας βρίσκεται σ'ένα πρωτοφανή και καινοφανή καλπασμό. Πρωτάκουστα, ασεβή και φρικτά γεγονότα είναι: α) η προσφορά του Κορανίου αντί της Αγίας Γραφής και του Ευαγγελίου σε μουσουλμάνους και ο χαρακτηρισμός του Κορανίου ως «αγίου»4, β) το άναμα της επτάφωτης εβραικής λυχνίας, και γ) η αναγγελία περί ανεγέρσεως διαθρησκειακού ναού για Χριστιανούς, Μουσουλμάνους και Εβραίους στο Βερολίνο5.

Απέναντι, λοιπόν, στην παναίρεση του διαθρησκειακού συγκρητιστικού οικουμενισμού προτάσσουμε την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, σύμφωνα με την οποία η μοναδική οδός σωτηρίας των ανθρώπων είναι η πίστη στην Αγία Τριάδα, στο έργο και την διδασκαλία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, που συνεχίζονται στο Σώμα Του, την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Χριστός είναι το μόνο αληθινό Φως1˙ δεν υπάρχουν άλλα φώτα, για να μας φωτίσουν, ούτε άλλα ονόματα, που μπορούν να μας σώσουν˙ «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί σωτηρία˙ ουδέ γαρ όνομα εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις, εν ω δεί σωθήναι ημάς»2. Όλα τα άλλα πιστεύματα, όλες οι θρησκείες, που αγνοούν και δεν ομολογούν τον Χριστό «εν σαρκί εληλυθότα»3, είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα και έργα του Διαβόλου4, δεν οδηγούν στην αληθινή θεογνωσία και στην διά του θείου βαπτίσματος αναγέννηση, αλλά πλανούν τους ανθρώπους και τους οδηγούν στην απώλεια. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστεύοντας στην Αγία Τριάδα, δεν έχουμε τον ίδιο Θεό με καμμία άλλη θρησκεία˙ ούτε με τις λεγόμενες μονοθειστικές θρησκείες, τον Ιουδαισμό και τον Μωαμεθανισμό, οι οποίες δεν πιστεύουν στην Αγία Τριάδα5, ούτε με την ειδωλολατρεία.

Όλα τα παραπάνω αιτιολογούν απόλυτα και σαφέστατα για ποιό λόγο θα πρέπει ο άνθρωπος να είναι αποκλειστικά και μόνο Ορθόδοξος Χριστιανός και να ανήκει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία έχει ελπίδα σωτηρίας, αφού, σύμφωνα με τον άγιο Κυπριανό Καρχηδόνος, εκτός Ορθοδόξου Εκκλησίας, δεν υπάρχει σωτηρία.

Ας ευχηθούμε, λοιπόν, σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, ο Άγιος Τριαδικός Θεός, με τις πρεσβείες πάντων των αγίων ενδόξων μαρτύρων και νεομαρτύρων, να μας αξιώνει να ομολογούμε «εν παντί καιρώ και πάση ώρα» τον Κύριό μας Ιησού Χριστό ως τον μοναδικό και αποκλειστικό Σωτήρα του κόσμου και της ανθρωπότητος, μέσα στην εποχή του παναιρετικού διαθρησκειακού οικουμενισμού, που ζούμε, πειθόμενοι στην προτροπή του Κυρίου μας : «πας όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς»1, και αναφωνώντας μαζί με τον όσιο Ιωσήφ τον Βρυέννιο τον ύμνο της Ορθοδοξίας : «Ουκ αρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία, ου ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας. Εν σοι εγεννήθημεν, εν σοι ζώμεν και εν σοι κοιμηθησόμεθα. Ει δε και καλέσει καιρός, και μυριάκις υπέρ σού τεθνηξόμεθα». Αμήν!

Έτη πολλά και εύδρομος η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή!

Μετά πατρικών ευχών
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ο Πειραιώς Σεραφείμ

Πίσω